De Alkmaarse Mena Leila Kilani is als trainer gevraagd deel te nemen aan het ReTraVaSSEV Erasmus+ project, waarin 6 landen samenwerken om kwetsbare groepen te helpen hun soft skills te ontwikkelen met het oog op inzetbaarheid, betere sociale integratie en succesvoller onderwijs. Met haar achtergrond in sociaal-culturele wetenschapper en cultureel ondernemerschap, zet zij zich in voor maatschappelijke organisaties met thema’s als danseducatie, women-empowerment en/of de Sustainable Deveopment Goals. In 2019 heeft zij met een team het eerst TEDx event in Alkmaar georganiseerd. Meer informatie: www.MenaLeila.com/spreker
BLOG 1: Een rijkdom aan geschiedenis en vette beats
Een week lang naar Noord Macedonië en met zes andere landen werken aan een EU project? Dat zag ik wel zitten! Dus toen ik werd gevraagd om mee te gaan deed ik dat met een grote ‘JA’.
In een voortraject werd ik, samen met een andere trainer, gevraagd training te geven aan twee groepen en de resultaten daarvan in Macedonië te presenteren. De trainingen zelf ontwikkeld of samengesteld uit bestaand trainingsmateriaal om kwetsbare groepen softskills aan te leren om de inzetbaarheid voor werk te vergroten.
De module van Nederland is gebaseerd op de wetenschappelijk gevalideerde training van drs. Marlies Pfann, die voor Nederland als manager in dit project zit. Hoe geweldig is het om straks namens Nederland de module ‘interculturele communicatie’ internationaal aan te kunnen bieden voor alle EU landen!
Het trainen van groepen is mij niet onbekend. Ik geef al jarenlang dansles, trainingen aan nieuwe Nederlanders (statushouders) voor duurzame integratie en coach groepen vrouwen. Maar dit is wel van een ander kaliber want hoe maak je een training die uit 6 onderdelen bestaat beschikbaar voor alle lidstaten van de EU? Je hebt natuurlijk te maken met culturele verschillen, religies en niet te vergeten, taalbarrières. In Nederland kan iedereen wel Engels verstaan, maar geldt dat ook voor Macedonië, Madeira of zelfs Frankrijk?
Met mijn boekje over Macedonië in de hand geklemd sta ik 5 uur ’s morgens klaar met m’n gekleurde koffer op Schiphol. Samen met Marlies Pfann, Jiva Rajaratnam en Linda Nieuwenburg gaan we dit avontuur aan. Met een overstap in Wenen, de stad van de art nouveau, zijn we binnen 4 uur in Skopje. Volgens kenners een lelijke maar erg leuke stad.
De ochtend van de eerste workshops begin ik het liefst met wat goede muziek. Ik heb samen met twee reislustige vriendinnen een Spotify lijst. Het maakt niet uit waar we zijn op de wereld, als we naar deze muziek luisteren voelen wij ons altijd thuis. Op de klanken van Etta Jones begint deze eerst ochtend in Macedonië ontspannen. Er staat zoveel op de planning dat de dag niet vroeg genoeg kan beginnen.
Ik heb zin om een bijdrage te leveren, maar ik moet eerst goed luisteren en opletten. De meeste deelnemers zijn eerder al samen gekomen in Madeira, Nederland, Cyprus en Zweden. Daar is overleg geweest over welke softskills er gekozen zouden worden en welk land welke modules gaat testen. Nu gaat het om de laatste evaluaties, aanpassingen en het valideren, want hoe beoordeel je een soft skill als motivatie of conflict management? Na deze week zijn alle fases van ‘recognition’, ‘training’ en ‘validation’ samengevoegd in een (online) document en uiteindelijk in oktober in Brussel gepresenteerd.
In de middag is het tijd om het land te verkennen. Niet alleen de imposante gebouwen die ‘s avonds prachtig worden verlicht, maar ook het antieke centrum dat als een Turkse bazaar in geur en kleur je tegemoet komt. Ik kijk mijn ogen uit van alle pracht en praal en tegelijkertijd zie ik de gebouwen die afbladderen. Ze staan er pas een paar jaar! De grote bruggen staan vol met beelden van helden uit de geschiedenis; revolutionairen ten tijden van het Ottomaanse Rijk, en nog tien strijders voor de Macedonische onafhankelijkheid. In mijn informatieboekje staat dat de regering de bewoners van Skopje bewust wil maken van hun identiteit. Het is imposant, ondanks dat de vogelpoep van sommige hoofden van de helden afdruipt.
Waar ik vooral van onder de indruk ben, is de openluchtopera. Op een groot doek wordt een dramatisch tafereel afgespeeld waarbij twee zangeressen hun liefdesverdriet uitstorten. Lokale bewoners en toeristen zitten midden op het Moeder Theresa Plein, vernoemd naar de wereldbekende en controversiële katholieke zuster, stichteres van de Missionarissen van Naastenliefde en Nobelprijswinnares voor de vrede. Macedonië is haar geboorteland.
Ondertussen hoor je vanuit de vele Skybars moderne muziek met vette beats. Het is een stad van contrasten. Morgen gaan wij aan de slag met de laatste vertalingen en de lay-out van het definitieve document. En Nederland mag een kleur kiezen….in mijn volgende blog vertel ik welke!